Visuele identiteit

Een paar jaar geleden werd ik geconfronteerd met de efficiëntie van de dood. In korte tijd bezocht ik het verzorgingstehuis dat mijn moeder snel en effectief verwerkte en kreeg te maken met de Nederlandse dodeneconomie die slechts het huren van een graf voor tien of twintig jaar toestaat en onherroepelijk de eeuwige rust beëindigt als de huur daarna niet opnieuw wordt opgebracht. Het rust zacht op veel grafstenen is maar zeer betrekkelijk.

Wat betekent het moment waarop de dood ophoudt te bestaan? In het licht van die gedachten ben ik begonnen een Sluipweg aan te leggen waarlangs de dood heeft weten te ontsnappen. Op de oude geschutswal rondom het negentiende-eeuwse Kunstfort bij Vijfhuizen is een pad aangelegd van honderden grafstenen, afkomstig van geruimde graven. De afgelopen drie jaar hebben nabestaanden deze grafstenen hiervoor ter beschikking gesteld. Al die mensen overhandigden een persoonlijk monument om het te recyclen tot één groot kunstwerk dat de aandacht vestigt zowel op de dood, als op zijn afwezigheid.

Hans Van Houwelingen